اما ماجرا در سادگی هرچه تمام‌ تر، برآمده از این بود که اگر DC احساس کرد با قرار دادن چند سوپرهیرو شناخته‌شده کنار یکدیگر می‌تواند راهی طولانی را در عرض یک شب طی کند، مارول خیلی وقت پیش فهمید که مردم، وقتی از تجمع ابرقهرمانان در کنار یکدیگر حقیقتا به وجد می‌آیند که قبلا با تک‌تک آن‌ها، آشنا شده باشند. چرا که در فیلمی با این تعداد از شخصیت‌ها، اصلا وقتی برای پردازش و اضافه کردن جزئیات لازم به یک کاراکتر، وجود ندارد و همه‌چیز باید به شکل رخدادمحور و در سریع‌ترین و اکشن‌ترین حالت ممکن، جلو برود. اما چرا لازم است همه‌ی این‌ها را در ابتدای نقد Spider-Man: Into the  Spider-Verse  یا به عبارت بهتر، برنده‌ی جایزه‌ی اسکار بهترین انیمیشن سال مرور کنیم؟

چون Spider-Verse یک تنه ثابت می‌کند برای خلق قصه‌ای عالی با حضور چندین و چند شخصیت محبوب، الزاما نیازی به آفرینش و پخش فیلم‌های جداگانه‌ی آن‌ها وجود ندارد. Into the Spider-Verse از این نظر، فیلم واقعا عجیبی است. فیلمی که درباره‌ی چندین ابرقهرمان و اتحادشان با یکدیگر قصه‌سرایی می‌کند و در عین حال تا آخرین ثانیه، اثری شخصیت‌محور، قدرتمند در عمیق و عمیق‌تر کردن کاراکتر و داستان‌گو، باقی می‌ماند.

اصل فیلم، درباره‌ی تک‌تک اشخاصی است که با عشق و علاقه و وقت گذاشتن، قصه‌هایی مثل قصه‌ی آن را دنبال می‌کنند

در ظاهر، فیلم قصه‌ی دیوانه‌وار و عجیبی را یدک نمی‌کشد. همه‌چیز مثل خیلی از آثار علمی‌تخیلی دیگر، به این گره می‌خورد که به سبب باز شدن یک پورتال بین دنیاهای موازی، عنکبوتی‌های شش دنیا کنار هم جمع می‌شوند و برای بازگشتن به جهان خودشان، تلاش می‌کنند. آن‌ها کاراکترهایی متعلق به جهان و فضا-زمان خاص خودشان هستند، ظاهر خاص خودشان را دارند، از توانایی‌های مخصوص به خودشان بهره می‌برند و بنا به اتفاقات افتاده و مواردی که ما خیلی‌های‌شان را نمی‌دانیم، تبدیل به قهرمان اصلی دنیای‌شان شده‌اند. این‌جا هم در ظاهر، منهای نسخه‌ی میان‌سال و چاق‌تر پیتر پارکر و صد البته گوئن استیسی، دیگر ابرقهرمان‌های فرعی به هیچ عنوان در شخصیت‌پردازی، تبدیل به چیزی فراتر از جزئیات به کار رفته در طراحی ظاهرشان نمی‌شوند و اگر واقع‌بین باشیم، احتمالا بیننده اسم آن‌ها را هم در پایان اثر به یاد هم نمی‌آورد. ولی این موضوع، هیچ‌گونه آسیبی به داستان‌گویی Into the Spider-Verse نزده است. چرا که این فیلم نه درباره‌ی آن‌ها، که درباره‌ِ پسری نوجوان و علاقه‌مند به اسپایدرمن با نام مایلز مورالز است.

Into the Spider-Verse شش ابرقهرمان و یک شخصیت اصلی دارد و دقیقا در همین نقطه، متفاوت با همه‌ی کراس‌اُورهای ابرقهرمانی دیگری که تا به امروز دیده‌ایم، می‌شود

به بیان بهتر، برعکس همه‌ی فیلم‌های چندشخصیتی ابرقهرمانی که تک‌تک‌مان تا به امروز دیده‌ایم، ساخته‌ی جدید سونی یک پروتاگونیست واحد و تعیین‌شده دارد. قهرمانی با دغدغه‌های کاملا عادی و نوجوانانه‌اش که در جایی از دنیا که می‌خواهد نیست، خانواده‌اش او را درک نمی‌کنند و بعد از نیش زده شدن توسط عنکبوت هم در زندگی هیچ هدفی به جز تبدیل شدن به بهترین سوپرهیروی ممکن ندارد. حالا از جایی به بعد، پیتر بی. پارکر، گوئن استیسی، عمو ارون، پنی پارکر، اسپایدر-هم و اسپایدر-من نوآر، در حد و اندازه‌ی خودشان به داستان مایلز اضافه می‌شوند. این یعنی آمدن تک‌تک پنج عضو دیگر گروه اصلی به دنیای مایلز مورالز، بی‌معنی نیست و دقیقا از این برمی‌آید که داستان انیمیشن، فقط و فقط به او تعلق دارد. مثل همه‌ی فیلم‌های چندشخصیتی دیگری که کاراکتر اصلی را با شخصیت‌های فرعی متفاوت، تنفربرانگیز، دوست‌داشتنی و غیره، درگیر می‌کنند و به همین شکل، برای او دنیای بزرگ‌تری می‌سازند. نتیجتا Spider-Verse تبدیل می‌شود به نسخه‌ی ابرقهرمانی همان فیلم‌های عالی. نسخه‌ای که در آن تعداد زیادی از کاراکترهای فرعی مهم، ابرقهرمانانی هستند که پا به پای مایلز، به جنگ ویلسون فیسک و دار و دسته‌اش می‌روند.